داروهای مهارکننده‌ی اختصاصی بازجذب سروتونین

از سال 1988 که استفاده از فلوکستین در درمان افسردگی توسط FDA تأیید شد، داروهای مهارکننده‌ی اختصاصی بازجذب سروتونین، به‌عنوان رایج‌ترین داروهای درمان اضطراب و افسردگی به شمار می‌آیند. از 1990 مصرف این داروها علاوه بر افسردگی، در اختلال وسواسی جبری، اختلال اضطرابی منتشر و سایر اختلالات نیز مورد تأیید قرار گرفت. ورود این داروها به چرخه‌ی درمان اختلالات روان‌پزشکی، به دلیل عوارض کم‌تر و قابل تحمل‌تر آن‌ها در مقایسه با داروهای قدیمی‌تر، باعث اقبال بیشتر درمانگران و بیماران نسبت به آن‌ها و کاهش بار انگ بیماری و در پی آن درمان تعداد بیشتری از بیماران شده ‌است. در مواردی، استفاده کم دردسر و آسان از این داروها، این تردید را ایجاد کرده‌ است که حتی شاید این داروها بیش از حد نیاز تجویز می‌شوند. اصطلاح «روان‌داروشناسی زیبایی» اشاره‌ای به همین موضوع و استفاده از این داروها در اختلالات خفیف روان‌پزشکی دارد. هم‌چنین انتقاداتی به بازاریابی وسیع و مطرح کردن این داروها نیز وجود دارد. در کل، مزایای این داروها در زمینه‌ی اثربخشی و تحمل آن‌ها باید در کنار برخی از عوارض که به‌طور جدی بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارند و کم‌تر به آن‌ها پرداخته ‌شده ‌است، مانند اختلال کارکرد جنسی، افزایش وزن و کندی عواطف درنظر گرفته ‌شوند. نخستین داروی این رده، فلوکستین بود و به دنبال آن سرترالین، پاروکستین، فلووکسامین، سیتالوپرام و اسکیتالوپرام وارد بازار شدند، که به‌رغم تفاوت‌های فارماکودینامیک و فارماکوکینتیک، اثرات آن‌ها یکسان است. نکته‌ی قابل توجه در مورد این داروها این است که عدم پاسخ به یکی از داروهای این رده، با مقاومت نسبت به سایر داروها همراه نیست و می‌توان در صورت نداشتن پاسخ مناسب، این داروها را با یکدیگر جایگزین کرد.